FotoFosa

Panowie zagrali w warszawskim Powiększeniu. Dzień wcześniej w siedzibie Universal Music Polska udzielili mi wywiadu, który można przeczytać tutaj. Sam koncert można określić jako "wielki powrót lat 60-ych". Było głośno, brudno i niesamowicie.

Główną atrakcją był Michał Sobolewski, który ze swoich gitar (dwa Gibsony SG i Fender Stratocaster) wykrzesał iście hendrixowskie riffy. Przesterowane i ostre dźwięki wspaniale wtapiały się w mocne uderzenia w bębny, przy których siedział Emade. Wszystko dopełniał niskimi nutami gitary basowej i swoim wokalem Fisz. Razem brzmieli jak (zacytuję Fisza) "lepiej zagrana próba". Tak jak sobie zaplanowali.

Zagrana została cała płyta, łącznie ze wspaniałym Szczurem, który powala świetnym riffem. Były też krótkie i dłuższe przerwy instrumentalne, w czasie których gitarzyści albo się stroili, albo dogrywali do bębnów, albo odpoczywali... A że koncert miał niesamowitą moc, było się czym zmęczyć.

Oceną mogła być tylko reakcja publiczności... Po każdym kawałku nagradzała braci Waglewskich i Michała Sobolewskiego wielkimi brawami, okrzykami i nie sądzę, żeby miała dość ponad godzinnego koncertu.

Energia, moc hendrixowskiej gitary zmieszana ze starym, ponad czterdziestoletnim rockiem, wrzaski, przebijająca płuca perkusja i dynamika (mimo małej przestrzeni). Tak w skrócie można podsumować pierwszy koncert zespołu Kim Nowak.

Kto będzie miał okazję ich usłyszeć na żywo... Polecam. Nie ma się nad czym zastanawiać.

PS. Pozdrowienia dla koleżanki polonistki, z którą przed koncertem toczyłem zaciekłą rozmowę o tekstach w polskiej muzyce... i nie tylko ;P